Να είστε σε θέση να ακούτε

Θα ήθελα να σας δείξω τώρα με μερικά πρακτικά παραδείγματα τα διάφορα επικοινωνιακά κανάλια, λεκτικά και μη, μέσω των οποίων μπορείτε να μεταδώσετε την αληθινή ακρόαση και την ενσυναίσθηση.

Η ακρόαση μπορεί να είναι ενεργητική ή παθητική και μπορεί, όπως υποδηλώνουν οι λέξεις, να είναι περισσότερο ή λιγότερο εμπλεκόμενη.

Κατά την ενεργητική ακρόαση, ο εκπαιδευτικός/προπονητής την κατάλληλη στιγμή και διακριτικά, χωρίς να είναι επιθετικός ή παρεμβατικός, λέει τι έχει καταλάβει για αυτό που του επικοινωνεί το παιδί: "Καταλαβαίνω ότι... Νομίζω ότι προσπαθείς να μου πεις ότι... από αυτά που μου λες μπορώ να φανταστώ ότι...".

Δεν υπάρχουν κανόνες που να υπαγορεύουν πότε πρέπει να μιλάτε. Πρέπει να είστε σε επαφή με τους παίκτες σας, να πιάσετε μια παύση, έναν αναστεναγμό όπου η ομιλία σας μπορεί να τους βοηθήσει να "πάρουν μια ανάσα", να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, να καθαρίσει το μυαλό τους. Είναι σίγουρο ότι δεν χρειάζεται να λέμε τα δικά μας σε κάθε μικρή παύση: υπάρχει κίνδυνος να αυξηθεί το άγχος τους και να τους πιέσουμε και να μη σεβαστούμε το δικό τους ρυθμό.

Πρέπει να θυμόμαστε ότι δεν είναι εύκολο να μιλάμε για συναισθήματα, αμφιβολίες και φόβους.

Είναι ζωτικής σημασίας η ανατροφοδότησή σας να μην υπονοεί κρίση, αποδοκιμασία ή κριτική: ο παίκτης πρέπει να νιώθει ότι τον καταλαβαίνουν και τον αποδέχονται. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει πάντα να συμφωνούμε μαζί του- σημαίνει αντίθετα ότι κατανοούμε και σεβόμαστε το παρελθόν του, τα συναισθήματά του και την άποψή του. Μόνο από μια αρχική αληθινή ακρόαση μπορεί στη συνέχεια να ξεπηδήσει μια υγιής και παραγωγική συζήτηση, αν χρειαστεί.

Η σιωπή πρέπει να συνοδεύεται από μικρά μηνύματα, λεκτικά και μη λεκτικά, που ενισχύουν την ακρόαση: χαμόγελο, νεύμα, αναζήτηση συνεχούς οπτικής επαφής, αλλά όχι παρεμβατική, μικρά σημάδια κατανόησης, σύντομες προτάσεις ή ήχοι που ενθαρρύνουν να συνεχίσετε: "Σε ακούω... συνέχισε... Καταλαβαίνω... εντάξει...".

Στην επικοινωνία αυτό ονομάζεται συγχρονισμός, που σημαίνει συγχρονισμός, η ικανότητα των επικοινωνούντων, στην προκειμένη περίπτωση εμάς των εκπαιδευτικών, να βρίσκουμε την τέλεια εναλλαγή και ισορροπία μεταξύ ομιλίας και ηρεμίας.

Ακόμα κι αν είμαστε όλοι πολύ καλοί στο να μιλάμε, όπως λένε, το να είμαστε σιωπηλοί απαιτεί πολύ μεγαλύτερη ικανότητα και διαφάνεια απέναντι στους ανθρώπους.

Συμπερασματικά, η ακρόαση και ο συντονισμός με τη συχνότητα των παικτών θα πρέπει να είναι ο πρώτος στόχος των προπονητών, όχι μόνο για να βοηθήσουν στην επικοινωνία των στόχων, των ασκήσεων, των κανόνων, αλλά κυρίως για να συμπάσχουν μαζί τους: να καταλάβουν ότι η πραγματικότητά τους δεν είναι η δική μας, να κατανοήσουν την άποψή τους που δεν είναι απαραίτητα η δική μας και που μερικές φορές μπορεί να είναι η σωστή!