Αποτελεσματική επικοινωνία μεταξύ του προπονητή και της ομάδας: Μέρος 1: Εμπόδια και στρατηγικές για την προώθηση ενός εποικοδομητικού διαλόγου

Οι προπονητές ποδοσφαίρου τείνουν να μιλούν στην ομάδα και όχι στον μεμονωμένο παίκτη. Αυτό συμβαίνει επειδή στο ποδόσφαιρο η ομάδα είναι πολύ σημαντική και η ομιλία σε όλη την ομάδα απλοποιεί τη μετάδοση του περιεχομένου βελτιστοποιώντας το χρόνο.

1. Η ηγετική προσέγγιση του προπονητή: Αν ένας προπονητής είναι ένας αυστηρός, άκαμπτος ηγέτης που δεν του αρέσει να εξηγεί τα πώς και τα γιατί και προτιμά να αναλαμβάνει δράση στο γήπεδο, είναι δύσκολο να ανταλλάσσει απόψεις με την ομάδα, ακόμη και όταν του το ζητούν. Οι παίκτες θα μπορούσαν να αντιδράσουν με μια παθητική-κατασταλτική συμπεριφορά, απλώς και μόνο επειδή δεν έχουν συνηθίσει αυτή την πρακτική που είναι ξένη προς την κουλτούρα αυτής της ομάδας.
2. Ασύμμετρη σχέση παικτών-προπονητή: Εξ ορισμού, η σχέση μεταξύ προπονητή και παικτών βασίζεται σε διαφορές κατάστασης. Ο προπονητής πρέπει να καθοδηγεί, να αποφασίζει, να επιλέγει, να διδάσκει και αυτό σημαίνει ότι ο προπονητής κατέχει περισσότερες "εξουσίες":
   • ηγεσία (ο προπονητής οδηγεί, ο παίκτης ακολουθεί),
   • ηγείται με το παράδειγμα (οι παίκτες ταυτίζονται με τον προπονητή),
   • επάρκεια (οι παίκτες θεωρούν τον προπονητή ικανό),
   • κρίση (ο προπονητής αξιολογεί τους παίκτες).

Οι παίκτες καλούνται να αποδέχονται και να μοιράζονται τις ιδέες του προπονητή τους για να ενθαρρύνουν τη συνοχή και τη συνεργασία, ενώ εργάζονται για την επίτευξη των στόχων. Αυτές οι πολύπλοκες δυναμικές πίσω από αυτή την ασύμμετρη σχέση είναι αναπόφευκτες και δεν υποστηρίζουν την αυθόρμητη επικοινωνία, η οποία πρέπει να οικοδομηθεί σκόπιμα.

3. Η δυσκολία του να μιλάς σε μια ομάδα: ο καθένας δυσκολεύεται να εκφράσει την άποψή του μπροστά σε ένα κοινό, μικρό ή μεγάλο. Είναι ένα έργο που εμπλέκει διάφορες διαστάσεις: αυτοεκτίμηση, ευαισθησία, γνώσεις, γλώσσα κ.ο.κ. Στον αθλητισμό αυτό ισχύει τόσο για τον προπονητή όσο και για τους παίκτες. Ο προπονητής, ωστόσο, έχει έναν αποδέκτη: την ομάδα- ο παίκτης έχει δύο αποδέκτες: τον προπονητή και την υπόλοιπη ομάδα. Με άλλα λόγια, οι παίκτες έχουν διπλό άγχος που προέρχεται από την ομιλία μπροστά στον προπονητή και τους άλλους συμπαίκτες. Με αυτές τις συνθήκες, οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν να παραμείνουν σιωπηλοί για να αποφύγουν τον κίνδυνο να φανούν κακοί ή να παρερμηνευθούν ή να κριθούν.
4. Ο φόβος της αποδοκιμασίας ή της κοροϊδίας: αυτοί είναι δύο πολύ σημαντικοί παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση των παικτών να μιλήσουν. Ο φόβος μήπως πουν κάτι λάθος και ο κίνδυνος να προσβάλουν τον προπονητή ή να κριθούν αποτελεί ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα. Ο κίνδυνος χλευασμού είναι μια ανησυχία που αποθαρρύνει πολλούς.
5. Κάποιου είδους οπισθοδρόμηση του ποδοσφαιρικού περιβάλλοντος: φράσεις όπως "μιλάμε λιγότερο, τρέχουμε περισσότερο", "είναι εύκολο να μιλάμε, αλλά μετά στο γήπεδο..." ή ακόμα και "υπάρχει πολύ λίγη ουσία πίσω από αυτές τις λέξεις" δείχνουν ότι στον κόσμο του αθλητισμού επιμένει μια ιδέα της επικοινωνίας και της συζήτησης που είναι ξεπερασμένη. Αυτοί οι προπονητές και οι μάνατζερ πιστεύουν ότι η καλή επικοινωνία και η σχέση με την ομάδα είναι περιττές, αλλά στην πραγματικότητα είναι θεμελιώδεις για τη δημιουργία "σκεπτόμενων παικτών".