Το σύνδρομο του ηβικού βουβωνικού πόνου ή η "βουβωνική χώρα του αθλητή"

Έχουν γίνει πολλές προσπάθειες να εξηγηθούν οι παθοφυσιολογικοί μηχανισμοί που προκαλούν το σύνδρομο του ηβικού βουβωνικού πόνου, όπως αδυναμία του κάτω κοιλιακού τοιχώματος, ανισορροπία μεταξύ των (ισχυρών) προσαγωγών μυών του ισχίου και του (αδύναμου) κοιλιακού τοιχώματος, γενική χαμηλή δύναμη, περιορισμένη εκτατότητα ή κακός συντονισμός του συνεργατικού μυϊκού συστήματος που είναι απαραίτητο για τον αποτελεσματικό έλεγχο των κινήσεων του ισχίου. Αυτή η ανεπάρκεια θα μπορούσε να προκαλέσει λειτουργική αστάθεια, υπερφόρτωση και βλάβη σε μη συσταλτές δομές όπως οι τένοντες ή οι σύνδεσμοι. Μία από τις σημερινές θεωρίες υποστηρίζει ότι ο πόνος θα μπορούσε να επιδεινωθεί από τη συμπίεση ενός ή περισσότερων νεύρων, όπως το οβελιαίο νεύρο, ο γεννητικός κλάδος του γεννητομηριαίου νεύρου, το λαγόνιο νεύρο, το πλάγιο μηριαίο δερματικό νεύρο. Η συμπίεση αυτή φαίνεται να προκαλείται από ένα τοπικό οίδημα που προκύπτει από αδυναμία που περιορίζεται στο οπίσθιο βουβωνικό τοίχωμα κατά τη διάρκεια του ελιγμού Valsava.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ

Ένας ποδοσφαιριστής ταλαιπωρείται συχνά από ηβικό πόνο και συχνά μια σύντομη περίοδος περιορισμένης δραστηριότητας ή πλήρους ανάπαυσης είναι αρκετή για να εξαλείψει τα συμπτώματα. Εάν ο πόνος επιμένει ή γίνεται πιο έντονος, θα πρέπει να αναζητηθεί αμέσως ένας αρμόδιος γιατρός. Αφού συλλέξει στοιχεία αναμνηστικής κατάστασης, κάνει κλινική αξιολόγηση του τραυματισμού και, αν χρειαστεί, ζητήσει ειδικές εξετάσεις, θα θέσει τη διάγνωσή του. Η σωστή διάγνωση είναι απαραίτητη για τη σωστή αποκατάσταση.

Για να τεθεί η διάγνωση του συνδρόμου ηβικού βουβωνικού πόνου είναι απαραίτητο να αποκλειστούν άλλες παθολογικές καταστάσεις που μπορεί να αποδοθούν εσφαλμένα, όπως ουρολογικές παθήσεις (προστατίτιδα), κατάγματα πυελικής πίεσης, μυϊκός ή τενόντιος τραυματισμός κ.λπ. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η φυσική εξέταση πρέπει να υποστηρίζεται από υπερηχογράφημα ή/και μαγνητική τομογραφία.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ

Μόλις διαγνωστεί το σύνδρομο ηβικού βουβωνικού πόνου, θα πρέπει αρχικά να προταθεί συντηρητική αντιμετώπιση. Η θεραπεία συνίσταται σε αναλγητικές θεραπείες ή/και φυσιοθεραπεία σε συνδυασμό με περιόδους ανάπαυσης. Στη συνέχεια συνταγογραφείται ένα πρόγραμμα λειτουργικής προπόνησης, που περιλαμβάνει ισομετρικές, ομόκεντρες και έκκεντρες συσπάσεις με στόχο την αύξηση της σταθερότητας της κοιλιάς και των γλουτών, καθώς και της δύναμης και του συντονισμού των μυϊκών ομάδων που εισέρχονται στο εφηβαίο. Στο τέλος της θεραπείας η πλειονότητα των ασθενών είναι σε θέση να επανεκκινήσει τη δραστηριότητα. Αντίθετα, εάν τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται με τη συντηρητική προσέγγιση δεν είναι ικανοποιητικά, η χειρουργική επέμβαση (που συχνά πραγματοποιείται λαπαροσκοπικά) καθίσταται αναγκαία και επιλύεται στο 90% περίπου των περιπτώσεων.

Μετά τη χειρουργική θεραπεία συνιστάται περπάτημα με φυσιοθεραπευτή από την πρώτη ημέρα και εφαρμογή πάγου εντός των πρώτων 48 ωρών για την άμβλυνση του πόνου. Μετά την έξοδο από το νοσοκομείο πρέπει να συνεχιστεί η αποκατάσταση με φυσιοθεραπεία που πραγματοποιείται όπως περιγράφεται παραπάνω. Η επιστροφή στο γήπεδο θα πρέπει να είναι δυνατή 6-8 εβδομάδες από την ημερομηνία της χειρουργικής επέμβασης.

Βιβλιογραφία