Πόνος στη βουβωνική χώρα σε αθλητή

ΛΙΓΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Πώς είναι δυνατόν ο πόνος στη βουβωνική χώρα να αποτελεί ακόμη και σήμερα, κατά τη γνώμη πολλών συγγραφέων, ένα από τα πιο διερευνημένα και λιγότερο κατανοητά θέματα της σύγχρονης αθλητιατρικής;  Το μυστικό κρύβεται στον ίδιο τον όρο.

Η "ηπαλγία" (από το λατινικό "pubis" και το ελληνικό "άλγος") σημαίνει κυριολεκτικά "πόνος στη βουβωνική χώρα" και, ως εκ τούτου, δεν μπορεί να υποδηλώνει παθολογία αλλά απλώς ένα σύμπτωμα.

Ο πιο πρόσφατος ορισμός δόθηκε από τον Busquet στο βιβλίο του "Le catene muscolari 3. La Pubalgia": "η εμφάνιση εντοπισμένων συμπτωμάτων στο επίπεδο του εφηβαίου με πόνο που ακτινοβολεί στους προσαγωγούς, τους κοιλιακούς και τους βουβωνικούς συνδέσμους"- ο συγγραφέας συνεχίζει αναφέροντας ότι "η διάγνωση του βουβωνικού πόνου δεν είναι παρά μια διαπίστωση, καθώς δεν εξηγεί την αιτία. Στον τομέα του αθλητισμού, ο πόνος στη βουβωνική χώρα είναι μία από τις πιο αμφιλεγόμενες διαγνώσεις, όχι τόσο για τον προσδιορισμό των συμπτωμάτων, όσο για τον προσδιορισμό των αιτιών του τραυματισμού που βιώνει ο ασθενής". Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο: ο σωστός προσδιορισμός της αιτίας προκειμένου να αντιμετωπιστεί σωστά η παθολογία. Αυτό δεν είναι καθόλου αυτονόητο και οι Jarvinen et al, 97 , έχουν προσδιορίσει έως και 72 διαφορετικές κλινικές οντότητες, οι περισσότερες από τις οποίες αφορούν μυοτενόντιες και οστεοαρθρικές διαταραχές, αλλά και λοιμώδεις, αγγειακές,ή ογκολογικές παθολογίες, θυλακίτιδα, παγίδευση νεύρων και άλλες. Όλα αυτά απλώς επιβεβαιώνουν τη θεμελιώδη σημασία της σωστής διάγνωσης ως απαραίτητη προϋπόθεση για τον σχεδιασμό μιας ορθολογικής και αποτελεσματικής θεραπείας του τραυματισμού.

ΑΝΑΤΟΜΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ

Η πύελος (Εικ. 1) είναι ένας μεγάλος, κλειστός οστεοαρθρικός δακτύλιος που σχηματίζει το κατώτερο τμήμα του κορμού- σχηματίζει την κοιλιακή δομή και συνδέει τα κάτω άκρα με τη σπονδυλική στήλη. Οριοθετείται από τέσσερα οστά: δύο οστά του ισχίου που ενώνονται κεντρικά με την ηβική σύμφυση και χωρίζονται ραχιαία από το ιερό οστό, με το οποίο αρθρώνονται, και τον κόκκυγα. Η πύελος περιλαμβάνει τέσσερις αρθρώσεις: δύο ιερολαγόνιες αρθρώσεις, την ηβική σύμφυση και την ιεροκοκκυγική άρθρωση.

Σχήμα 1: Πυελική χώρα

(Α) Οστό ισχίου- (Β) Ηβική σύμφυση- (Γ) Ιερό οστό- (Δ) Κόκκυγας

Εικ. 2: (Α) Rectus abdominis, (Β) Iliopsoas, (Γ) απαγωγείς (tensor fasciae latae), (Δ) προσαγωγείς, (Ε) τετρακέφαλος.

Εικ. 3.: (Α) Μέσος γλουτιαίος μυς (πάνω από τον ελάχιστο γλουτιαίο μυ), (Β) Ισχιοκνημιαία, (Γ) Μέγας γλουτιαίος μυς.

Στις παραπάνω παρατηρήσεις πρέπει να προστεθεί μια μακρά σειρά ενδογενών και εξωγενών παραγόντων που ευνοούν την εμφάνιση των συμπτωμάτων. Σύμφωνα με τον Bisciotti, οι πιθανοί ενδογενείς παράγοντες είναι οι εξής:

Σαφής ασυμμετρία των ποδιών,

• υπερβολική οσφυϊκή λόρδωση,
• Λειτουργική ανισορροπία των κοιλιακών και των προσαγωγών μυών, δηλαδή όταν οι κοιλιακοί μύες είναι πιο αδύναμοι από τους προσαγωγούς μύες.
• Παθολογία του ισχίου ή της ιερολαγόνιας άρθρωσης.

ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΑΝ ΕΜΦΑΝΙΣΤΕΙ ΠΟΝΟΣ ΣΤΗ ΒΟΥΒΩΝΙΚΗ ΧΩΡΑ

Όταν εμφανίζεται πόνος στη βουβωνική χώρα, τα συμπτώματα δεν πρέπει να υποτιμώνται (όπως συμβαίνει συχνά) και πρέπει να αναζητείται το συντομότερο δυνατόν ένας αρμόδιος γιατρός για να προβεί σε κλινική αξιολόγηση του τραυματισμού και, εάν είναι απαραίτητο, να ζητήσει ειδικές εξετάσεις. Εν τω μεταξύ, σε πολλές περιπτώσεις ο πόνος θα ανακουφιστεί με εφαρμογές παγοκύστης (τουλάχιστον δύο φορές την ημέρα για 15-20 λεπτά το πολύ) ή με μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα (μόνο κατόπιν ιατρικής συμβουλής ή συνταγής). Η πλήρης ανάπαυση είναι απολύτως απαραίτητη τουλάχιστον μέχρι την ιατρική ή φυσιοθεραπευτική αξιολόγηση ή μέχρι την πλήρη υποχώρηση των συμπτωμάτων.

ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ

Η πρώτη προσέγγιση είναι η συντηρητική αντιμετώπιση που αποτελείται από μια αρχική περίοδο ανάπαυσης ή περιορισμένης δραστηριότητας, φαρμακευτική θεραπεία και φυσιοθεραπεία. Η φυσιοθεραπεία μπορεί να περιλαμβάνει φυσικοθεραπείες (ηλεκτροθεραπεία, θεραπεία με λέιζερ), χειροκίνητες τεχνικές για τη θεραπεία των μαλακών μορίων και των αρθρικών δομών, όπως χειρισμούς ή κινητοποίηση (Weir 2011, Weir 2009), θεραπεία με ασκήσεις για την αύξηση της δύναμης και τη βελτίωση του συντονισμού των μυών που σταθεροποιούν το ισχίο και τη λεκάνη (Weir 2011, Verrall 2007, Holmich 1999).

Πρόσφατες βιβλιογραφικές ανασκοπήσεις δείχνουν ότι η χειροθεραπεία επιτρέπει ταχύτερη επιστροφή στη δραστηριότητα από τη θεραπεία με ασκήσεις- ούτως ή άλλως, οι ασθενείς που εκτελούν ασκήσεις για την ενίσχυση των κοιλιακών και των προσαγωγών μυών, διατάσεις και λειτουργικές ασκήσεις για τη σταθεροποίηση και το συντονισμό της λεκάνης επιτυγχάνουν καλύτερα αποτελέσματα από εκείνους που λαμβάνουν χειροθεραπεία (Almeida 2013, Marcon 2015).

εάν τα αποτελέσματα που επιτυγχάνονται με τη συντηρητική προσέγγιση δεν είναι ικανοποιητικά, χρησιμοποιούνται μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα, στεροειδή ή/και προλονοθεραπεία (τεχνικές που περιλαμβάνουν έγχυση φαρμάκων που διεγείρουν τον πολλαπλασιασμό των αυξητικών παραγόντων, ώστε να προάγεται η επούλωση των ιστών). Εάν τα συμπτώματα δεν εξαφανιστούν, η χειρουργική επέμβαση καθίσταται αναγκαία και θεραπεύει περίπου το 90% των περιπτώσεων.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ