Ο (σχεδόν) τέλειος κύκλος

Ας συνεχίσουμε να μιλάμε για μη λεκτική επικοινωνία και πώς οι μικρές μας σκοπιμότητες μπορούν να κάνουν πραγματική διαφορά μεταξύ καλής και κακής ομαδικής δυναμικής.

Σε αυτό το άρθρο θα συζητήσουμε την ίση απόσταση, δηλαδή τη σωστή απόσταση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ του προπονητή και των παικτών του σε συγκεκριμένες στιγμές κατά τη διάρκεια του αγώνα και της προπόνησης.

Αυτό είναι ένα από τα θέματα που μπορεί να θεωρούμε δεδομένα ή που η απλή λογική θα έπρεπε να μας βοηθήσει να τα κατανοήσουμε. Και όμως, γνωρίζω από τη δική μου εμπειρία σήμερα και ως πρώην παίκτης ότι ένας προπονητής συχνά αφήνει τη ρύθμιση των παικτών στην τύχη κατά τη διάρκεια μιας εξήγησης, μιας συνάντησης ή στον ελάχιστο διαθέσιμο χρόνο μεταξύ πρώτου και δεύτερου ημιχρόνου.

Ας εξετάσουμε αυτή την τελευταία κατάσταση, που συμβαίνει σε κάθε αγώνα: η γρήγορη ανταλλαγή (μονόδρομη ή αμφίδρομη;!) μεταξύ του πρώτου και του δεύτερου ημιχρόνου μέσα στα αποδυτήρια. Αυτή είναι η στιγμή για να ανακτήσουν ενέργεια, να κατουρήσουν, να συνειδητοποιήσουν πώς πάει, ίσως να κάνουν κάποιες αλλαγές στην τακτική... πολλά συναισθήματα και σκέψεις γύρω τους, λιγότερο ή περισσότερο εποικοδομητικές και λογικές... ο διαθέσιμος χρόνος είναι πολύ λίγος... η αποτελεσματική επικοινωνία είναι απολύτως απαραίτητη και συχνά αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και αποφασιστικότητα στους παίκτες.

Χρειάζεστε μόνο μερικές απλές, άμεσες, θετικές λέξεις (έχουμε μιλήσει λεπτομερώς για τη λεκτική επικοινωνία στο παρελθόν) που απευθύνονται στους παίκτες σας, ενώ παράλληλα δίνετε προσοχή στη σωστή χρήση του χώρου. Γιατί; Μπορούμε να το καταλάβουμε με τη βοήθεια ενός πρακτικού παραδείγματος. Ως συνήθως, η προσπάθεια να περπατήσετε στη θέση κάποιου άλλου θα σας βοηθήσει.

Ας υποθέσουμε ότι, την ώρα που μιλάω, κάποιοι παίκτες βρίσκονται σε προσωπική απόσταση, άλλοι σε κοινωνική απόσταση, άλλοι πίσω από έναν συμπαίκτη τους (βλ. το τελευταίο άρθρο για την εγγύτητα): Μιλάτε στην ομάδα σας ή στους 3-4 παίκτες που βρίσκονται πιο κοντά σας; Και με τους άλλους; Πώς αισθάνονται; Εξίσου προσεγμένοι και προβληματισμένοι; Παίρνουν όλοι το μήνυμα ότι είστε όλοι εκεί για να παίξετε σκληρά και να κερδίσετε το παιχνίδι;

Και επίσης, σας ακούνε; Μπορούν να σας ακούσουν καλά; Πώς μπορείτε να λάβετε τα σχόλιά τους εάν βρίσκονται μακριά ή κρυμμένοι πίσω από άλλους παίκτες;

Μπορούμε να σχηματίσουμε έναν κύκλο, ένα πέταλο κ.λπ. , το θέμα είναι οι παίκτες να στέκονται δίπλα-δίπλα όσο το δυνατόν περισσότερο, χωρίς επικαλύψεις που θα μπορούσαν να ερμηνευθούν και ως επικαλύψεις ηθικών ή αξιακών βάσεων και θα προκαλούσαν μεγάλη ζημιά στην ομάδα στην οποία θέλετε να εμπνεύσετε αμοιβαία εμπιστοσύνη και εκτίμηση.Μια τελευταία και πιο σημαντική παρατήρηση: είναι προφανές ότι η ίση αξία και οι ίσες ευκαιρίες για παιχνίδι δεν έγκεινται πρωτίστως στη σωστή απόσταση μεταξύ εμού και των παικτών μου, αλλά μάλλον πρέπει να είναι καλά ριζωμένες στο μυαλό μου.