Προσοχή: Είναι δικό μου πρόβλημα;
Στόχος
|
Τα παιδιά συχνά χαρακτηρίζονται ως υπερκινητικά, φασαριόζικα, αφηρημένα, ενώ στην πραγματικότητα το πρόβλημα μπορεί να είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνούμε και διαχειριζόμαστε τις πρακτικές. |
Ο καλύτερος τρόπος για να δουλέψουμε με τα παιδιά είναι να δουλέψουμε πρώτα με τον εαυτό μας.
Ένα από τα βιβλία που διάβασα και είναι συνυφασμένα με τη δουλειά μου ως ψυχολόγος είχε τίτλο "Δεν είναι δικό μου πρόβλημα... είναι δικό σου" (Rolla, 2006). Σε αυτό το βιβλίο ο συγγραφέας μιλάει για το πώς συχνά επηρεαζόμαστε από τα προβλήματα, τις απόψεις και τη διάθεση των άλλων ανθρώπων, νομίζοντας ότι φταίμε εμείς. Θα ήθελα να σας κάνω να αναρωτηθείτε κάτι διαφορετικό, όπως "Αυτό θα μπορούσε να είναι δικό μου πρόβλημα και όχι δικό τους!".
Το βιβλίο που ανέφερα σας καλεί να μην το πάρετε προσωπικά και να αφήσετε τη θλίψη και την παράνοια των άλλων ανθρώπων, αλλά θα ήθελα να σας καλέσω, ως προπονητές ποδοσφαίρου, να αμφισβητήσετε πρώτα τον εαυτό σας.
Μερικές φορές οι προπονητές έχουν ομάδες παιδιών που είναι φασαριόζικα, αφηρημένα, που χάνουν γρήγορα τη συγκέντρωσή τους και κάνουν λάθος στις εργασίες. Στο γήπεδο, ο προπονητής πρέπει να επαναλάβει τι πρέπει να κάνει πολλές φορές και πρέπει να επανακτήσει την προσοχή της ομάδας ξανά και ξανά. Τι γίνεται όμως αν το πρόβλημα είστε εσείς;!
Ακούτε ποτέ τις δικές σας εξηγήσεις; Ακούτε τι λέτε; Έχετε σκεφτεί ποτέ αν τα αιτήματά σας είναι επαρκή για τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα;
Μερικές φορές οι προπονητές έχουν ομάδες παιδιών που είναι φασαριόζικα, αφηρημένα, που χάνουν γρήγορα τη συγκέντρωσή τους και κάνουν λάθος στις εργασίες. Στο γήπεδο, ο προπονητής πρέπει να επαναλάβει τι πρέπει να κάνει πολλές φορές και πρέπει να επανακτήσει την προσοχή της ομάδας ξανά και ξανά. Τι γίνεται όμως αν το πρόβλημα είστε εσείς;!
Ακούτε ποτέ τις δικές σας εξηγήσεις; Ακούτε τι λέτε; Έχετε σκεφτεί ποτέ αν τα αιτήματά σας είναι επαρκή για τη συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα;
Πολύ συχνά είναι πιο εύκολο να πούμε "το παιδί είναι υπερκινητικό... είναι μια δύσκολη ηλικιακή ομάδα... τα παιδιά δεν ακούνε...".- Μερικές φορές ξεχνάμε ότι εκπαιδεύουμε παιδιά και θέτουμε υπερβολικά υψηλές προσδοκίες. Μιλάμε "γλώσσα των ενηλίκων", χρησιμοποιούμε μεταφορές ή αφηρημένες έννοιες που είναι πολύ δύσκολες για αυτά. Δεν είμαστε αρκετά σαφείς. Αυτό εξαρτάται από εμάς, όχι από εκείνα. Τα όριά τους είναι φυσιολογικά και νευρολογικά (το παιδί μπορεί να σκεφτεί ως ενήλικας μόνο μετά τα 12 έτη).
- Μερικές φορές μιλάμε πάρα πολύ και για πολύ ώρα και ξεχνάμε ότι η προσοχή των νέων χάνεται πολύ πιο γρήγορα από τη δική μας.
- Μερικές φορές προτείνουμε ασκήσεις που προκαλούν ακόμη και τους πιο δραστήριους παίκτες: βαρετές, επαναλαμβανόμενες ασκήσεις με τον ίδιο εξοπλισμό τοποθετημένο πάντα στην ίδια θέση... Πώς μπορεί κανείς να παραμείνει συγκεντρωμένος χωρίς νέα ερεθίσματα και ιδέες;
Δεν φταίνε πάντα οι παίκτες. Αν σε μια ομάδα σχεδόν κανείς δεν μένει συγκεντρωμένος, ο προπονητής θα πρέπει να κάνει εποικοδομητική αυτοκριτική: συνεχίστε να αμφισβητείτε τη δουλειά σας και να εργάζεστε τόσο σκληρά όσο και η ομάδα σας. Αν στην ομάδα μου μόνο μερικά παιδιά δεν μπορούν να μείνουν συγκεντρωμένα, μάλλον υπάρχει κάποιος λόγος πίσω από αυτά (έλλειψη κινήτρων; έλλειψη αυτογνωσίας;). Ακόμη και σε αυτό το σενάριο, ένας προπονητής έχει την ευθύνη να προσπαθήσει να καταλάβει τι φταίει και να βρει μια λύση, όπως νέες, ενδιαφέρουσες εισόδους για αυτούς τους παίκτες ή να βοηθήσει την αυτοεκτίμησή τους.
Στα επόμενα άρθρα θα βρούμε στρατηγικές και κόλπα για να πετύχετε τους ποδοσφαιρικούς σας στόχους αναπτύσσοντας παράλληλα τη συναισθηματική νοημοσύνη.
